Pasifis, pendidik, dan pekerja keamanan Belanda Kees Boeke dan isterinya, pasangan aktivis keamanan Inggeris Beatrice Boeke-Cadbury, mengemas kini dan mengembangkan idea Ward dengan melaksanakan struktur organisasi sosiokratik pertama di sekolah di Bilthoven, Belanda yang diasaskan bersama pada tahun 1926. Sekolah ini masih wujud sehingga hari ini: Bengkel Komuniti Kanak-kanak (Werkplaats Kindergemeenschap). Boeke melihat sosiokrasi (dalam bahasa Belanda : Sociocratie ) sebagai satu bentuk pemerintahan atau pengurusan yang menganggap kesamarataan individu dan berdasarkan konsensus. Kesaksamaan ini tidak dinyatakan dengan undang-undang demokrasi ' satu orang, satu undi ' tetapi sebaliknya oleh sekumpulan individu yang bermuhasabah bersama sehingga keputusan dicapai yang memuaskan hati masing-masing.

Untuk merealisasikan sosiokratik secara beroperasi, Boeke menggunakan pembuatan keputusan konsensus berdasarkan kaedah perniagaan Quaker, yang disifatkan sebagai salah satu organisasi sosiokratik yang pertama. Selain daripada itu merupakan sekolahnya yang terdiri daripada kira-kira 400 pelajar dan guru, di mana keputusan dibuat oleh semua orang secara bekerjasama dalam "ceramah" mingguan untuk mencari solusi yang boleh diterima bersama. Individu dalam setiap kumpulan kemudiannya bersetuju untuk mematuhi keputusan tersebut. "Apabila persetujuan bersama dicapai maka tindakan boleh diambil, suasana yang agak berbeza telah diwujudkan daripada pertimbulan sistem sosiokratik yang selain daripada suasana peraturan majoriti." Boeke mentakrifkan tiga "peraturan asas": (1) Bahawa pandangan semua ahli mesti dipertimbangkan dan individu mesti menghormati pandangan keseluruhan. (2) Tiada tindakan boleh diambil tanpa penyelesaian di mana semua orang boleh terima, dan (3) Semua ahli mesti menerima keputusan apabila dibuat secara sebulat suara. Sekiranya kumpulan tidak dapat membuat keputusan, keputusan akan dibuat oleh wakil "berperingkat lebih tinggi" yang dipilih oleh setiap kumpulan. Saiz kumpulan pembuat keputusan harus dihadkan kepada 40 dengan jawatankuasa yang lebih kecil berbilangan 5-6 dalam membuat "keputusan yang terperinci". Untuk kumpulan yang lebih besar, sebuah struktur perwakilan dipilih oleh kumpulan untuk membuat keputusan. [11]

Model ini meletakkan kepentingan yang tertinggi terhadap peranan amanah. Untuk proses ini menjadi berkesan, setiap ahli kumpulan mesti mempercayai antara satu sama lain, dan didakwa kepercayaan ini akan dikuatkan secara berterusan selagi kaedah ini masih dilanjutkan. Apabila sosiokrasi digunakan dalam tadbir urus sivik, orang ramai "akan dipaksa untuk mengambil minat terhadap mereka yang tinggal berdekatan". Hanya apabila orang ramai telah belajar untuk menggunakan kaedah ini di kawasan kejiranan mereka barulah tahap tadbir urus sosiokratik yang lebih mantap dapat diwujudkan. Akhirnya wakil akan dipilih dari peringkat tempatan tertinggi untuk menubuhkan "Mesyuarat Dunia bagi mentadbir dan memerintah dunia." [11]

“Segalanya bergantung kepada semangat baharu yang menerjah dalam kalangan manusia. Semoga selepas berabad-abad dalam ketakutan, kecurigaan dan kebencian, akan lebih banyak semangat perpaduan dan saling percaya menular ke luar negara. Pengamalan seni sosiokrasi dan pendidikan yang berterusan diperlukan supaya nampaknya kemajuan semangat ini, di mana wujudnya solusi kepada masalah sedunia dapat dicapai" —Kees Boeke, "Sociocracy: Democracy as it might be" . (Mei 1945) [11]